Pembentukan Durbar
Pada 1 Julai 1896, pihak British membentuk Negeri - Negeri Melayu
Bersekutu dan menetapkan dengan serta - merta bahawa suatu mesyuarat
antara Raja-Raja Melayu dengan pihak British hendaklah diadakan bagi
mengenal pasti masalah yang dihadapi oleh Negeri-Negeri Tanah Melayu.
Pihak British menamakan mesyuarat ini sebagai Durbar. Nama ini timbul
daripada perkataan Urdu-Parsi (Darbar membawa maksud istana raja) Durbar
juga membawa maksud perjumpaan atau persidangan umum yang diadakan oleh
Raja Negeri berkenaan, ataupun Gabenor atau Wizurai British. Tujuan
mesyuarat ini diadakan adalah untuk mengeratkan lagi tali persahabatan
antara Raja - Raja dengan pihak British.
Durbar yang pertama dijadual diadakan pada penghujung tahun 1896
tetapi terpaksa ditunda kerana Sultan Abdul Samad (Selangor) jatuh
gering dan pada akhirnya mesyuarat diadakan di Kuala Kangsar pada 13
Julai 1897. Mesyuarat tersebut berlangsung selama empat hari dan
dihadiri oleh Sultan Idris Murshidul'adzam Shah dari Perak, Sultan Ahmad
dari Pahang, Sultan Abdul Samad dari Selangor dan Yamtuan Besar
Muhammad dari Negeri Sembilan.
Pihak British pula diwakili oleh Sir Charles Mitchell (Gabenor Negeri
- Negeri Selat dan Pesuruhjaya Tinggi Negeri - Negeri Melayu
Bersekutu), Frank Swettenham (Residen Jeneral Negeri - Negeri Melayu
Bersekutu), Hugh Clifford (Residen British di Pahang), J.P. Rodger
(Residen British di Selangor) dan W.H. Treacher (Residen British di
Perak). Negeri Sembilan tidak diwakili kerana Residennya Martin Lister
meninggal dunia pada bulan Februari 1897.
Kuala Kangsar dipilih sebagai tempat mesyuarat Durbar yang pertama
atas keyakinan pihak British terhadap Sultan Idris. Perhubungan yang
baik antara Sultan Idris dengan pihak British ini terhenti pada tahun
1916, berikutan kemangkatan Sultan Idris. Sebelum ini, pendapat Baginda
memang selalu diminta oleh Pesuruhjaya Tinggi British dan dijadikan
sebagai Raison d'etre bagi pembentukan pelbagai polisi.
Mesyuarat Durbar yang kedua diadakan pada Julai 1903 di Kuala Lumpur,
Ibu Negeri Persekutuan. Gabenor Negeri-Negeri Selat pada masa itu ialah
Sir Frank Swettenham yang juga merupakan Pesuruhjaya Tinggi
Negeri-Negeri Melayu Bersekutu. Berikut adalah ringkasan yang dibuat
oleh Sir Frank Swettenhem mengenai kedua-dua mesyuarat tersebut.
Mengenai mesyuarat Durbar yang pertama, beliau menulis dalam laporan
rasmi beliau:
Sekiranya dilihat dari pelbagai sudut, mesyuarat ini boleh
dikatakan suatu kejayaan dan kini sukar untuk meramalkan kepentingan
semasa dan masa hadapan mesyuarat antara Raja - Raja Melayu ini.
Mesyuarat yang diadakan ini merupakan sesuatu yang tidak pernah
dibayangkan dalam sejarah Tanah Melayu. Rasa saya, belum pernah kita
mendengar seorang Raja sesebuah negeri itu mengadakan lawatan rasmi ke
negeri lain, tetapi kejayaan mengumpulkan kesemua Sultan dari Perak,
Selangor, Pahang dan Negeri Sembilan di satu tempat pertemuan merupakan
sesuatu kejayaan besar yang mungkin dianggap mustahil.
Pertimbangan ahli Majlis amat menarik dan berguna dan tidak
dapat dinafikan bahawa ada pada ketikanya sebarang keputusan sudah pasti
tidak akan tercapai sekiranya pertemuan antara Raja-Raja Negeri-Negeri
Melayu Bersekutu dengan penasihat mereka yang bertanggungjawab tidak
diadakan. Segala perbincangan dijalankan dengan menggunakan bahasa
Melayu dan saya pasti, sekiranya perlu diadakan tafsiran, maka mesyuarat
yang diadakan sebegini tidak mungkin akan menemui kejayaan. Sultan dan
pembesar negeri membincangkan hal yang diminati oleh mereka, tanpa
teragak-agak dan kesukaran, dan juga hal berkenaan dengan Agama Islam,
adat resam Melayu dan juga persoalan yang menyentuh hak orang Melayu,
segala pengalaman dan pengetahuan mengenai hal-hal ini amatlah sukar
untuk diperoleh daripada sumber-sumber lain kecuali pada mesyuarat
sebegini.
Tentang mesyuarat Durbar kedua, beliau menulis:
Sekali lagi pertimbangan mesyuarat ini, selepas diadakan
perbincangan, membuahkan beberapa keputusan yang penting yang mempunyai
kaitan yang besar dengan penduduk Melayu. Mesyuarat kali ini penting
kerana Raja-Raja dari Negeri-Negeri sebelah Barat didatangkan ke Kuala
Lumpur dengan kereta api manakala Sultan Pahang dan pembesar negerinya
menggunakan jalan laut, dan juga kerana ucapan yang disampaikan oleh
Sultan Perak pada penutup mesyuarat tersebut. Baginda menceritakan
dengan jelasnya tentang kemasukan pihak British di Negeri-Negeri Tanah
Melayu dan juga kebaikan yang diperolehi oleh orang Melayu daripada
pihak British yang memperkenalkan pentadbiran mereka. Baginda juga
bercerita dengan terus terang tentang keraguan dan perasaan tidak
percaya baginda dan rakyat terhadap orang putih dan bagaimana mereka
mengubah fikiran lama-kelamaannya.
Sungguhpun pada keseluruhannya mesyuarat ini telah meningkatkan
perasaan muhibah antara ahli-ahlinya, namun ia tidak memberi kesan dari
segi pentadbiran. Mesyuarat tersebut hanya bertujuan sebagai majlis
penasihat semata-mata. Perkara yang dibincangkan terhad dan hanya
merupakan salah satu agenda dalam atur cara yang merangkumi penangkapan
ikan, sukan air, teater amatur, perkelahan di kawasan air terjun,
pertunjukkan bunga api dan juga bentuk hiburan lain. Walaupun
kepentingan mesyuarat Durbar ini ditegaskan oleh Swettenhem, namun jarak
antara mesyuarat pertama dengan yang kedua adalah enam tahun kerana
Swettenhem berpendapat bahawa mesyuarat sebegini tidak wajar diadakan
pada setiap tahun.
Mesyuarat Durbar yang kedua lebih bermakna. Walaupun Sultan Idris
memuji usaha pihak British pada akhir mesyuarat itu, baginda sebenarnya
meluahkan perasaan tidak puas hati semasa mesyuarat berlangsung. Baginda
menggesa agar lebih banyak orang Melayu dilantik untuk berkhidmat
dengan kerajaan dan agar mereka ini dilantik ke jawatan yang lebih
tinggi. Baginda juga membantah kecenderungan terhadap penggabungan.
Baginda tidak menyenangi akan perkara persekutuan dan memetik peribahasa
Melayu yang menyebut tidak perlu ada dua nakhoda dalam sebuah kapal;
oleh sebab itu, mustahil bagi empat orang Raja-Raja Melayu memerintah
sebuah negara.
Baginda juga mengingatkan pihak British bahawa Perjanjian Pangkor
memperuntukkan bahawa Residen - Jeneral hanya boleh bertindak sebagai
penasihat, dan bahawa urusan setiap negeri itu haruslah ditadbir oleh
pegawai dari negeri berkenaan dan bahawa kerajaan sesebuah negeri harus
kekal sebagai satu entiti yang berlainan. Tetapi pihak British tidak
begitu mengendahkan masalah yang diajukan oleh Sultan Idris. Rancangan
untuk menyerapkan orang Melayu ke dalam perkhidmatan awam hanya
dilaksanakan pada tahun 1910, tetapi tindakan ini bukanlah hasil
daripada mesyuarat Durbar. Pada tahun 1927 dasar pengagihan kuasa pusat
diisytiharkan, tetapi pelaksanaan dasar ini tertangguh sehingga
pertengahan tahun 1930-an.
Selain itu, Yang di-Pertuan Besar Negeri Sembilan juga mengajukan
satu usul yang amat penting iaitu agar bahasa Melayu digunakan sebagai
bahasa rasmi Persekutuan, bukannya bahasa Inggeris. Ini lebih sesuai
memandangkan bahasa Melayu merupakan bahasa yang digunakan secara
meluas, baik oleh rakyat jelata mahupun mereka yang berdarah raja:
"penggunaannya secara lisan dan dalam dokumen rasmi akan membawa
kebaikan dan kesejahteraan penduduk."
W.H. Treacher (Residen-Jeneral) pada masa itu membangkang dengan
lembut. Menurutnya, bahasa Inggeris merupakan bahasa perkhidmatan awam,
bahasa kebanyakan penduduk bukan Melayu, bahasa India British yang
berdekatan, bahasa ahli perniagaan tempatan, dan juga di Eropah dan
Amerika. Pada akhirnya keputusan dicapai yang berpihak kepada
penggunaan bahasa Inggeris.
Pada tahun-tahun yang berikutnya, pihak British mengambil langkah
untuk mengukuhkan lagi kedudukan kerajaan persekutuan dengan menubuhkan
Majlis Mesyuarat Persekutuan pada tahun 1909. Penubuhan majlis ini
dicadangkan oleh pengganti Swettenham, iaitu Sir John Anderson yang
merupakan Gabenor Negeri-Negeri Selat dan Pesuruhjaya Tinggi
Negeri-Negeri Melayu Bersekutu. Turut menganggotai Majlis Mesyuarat
Persekutuan tersebut ialah keempat-empat Raja Melayu pada masa itu.
Namun demikian majlis itu diketuai oleh Pesuruhjaya Tinggi British.
Keadaan ini merupakan usaha untuk menegaskan kedudukannya sebagai Ketua
Eksekutif Persekutuan tersebut, sedangkan sejak tahun 1896, jawatan itu
disandang oleh Residen-Jeneral.
Disebabkan penglibatan Raja-Raja Melayu dalam Majlis Mesyuarat
Persekutuan, Mesuarat Durbar tidak lagi diadakan sehingga tahun 1927,
apabila majlis itu disusun semula dan Raja-Raja Melayu menarik diri
daripada menganggotai majlis tersebut.